Amunchayá
escribía sobre les clases baxes y l'aversión que aforoña muncha
xente a identificase col obreru o col proletariu, una y bones el
capitalismu iguala gulismes y suaños, que non realidaes. Davezu esti
sentimientu asturianu tan babayón de pensar que yes más qu'otros, y
fardalo si se da'l casu y anque nun se crea muncho, esti sentimientu,
dicía, aflora d'esmenu ente xente que conozo. Paez que me lo dicen
de guasa, pero depués nun dexo d'acusbiar un retayu de sinceridá
nos güeyos o nel inclín de los llabios. Nun sé si esto se dará
n'otros sitios, porque toi poco viaxáu y a lo meyor esti sentimientu
igualitariu dase acullá de Payares. Dende hai unos años escuchó a
paisanos y muyeres que tan en tiendes, chigres, ximnasios, playes,
cais y aveníes, salones d'actos en cases de cultura, cafeteríes,
bancos del parque y bancos de los otros, y en otros llugares,
dayuri, siempre con un tonu y unes palabres de respetu alloñáu
polos obreros y proletarios del mundu. Respetu. Alloñáu.
Somos
clase media. Los prexubilaos y los d'Ensidesa, los de la sidrería y
los del polígonu d'Asipo, los d'Uviéu y los de Xixón, y la mayoría
de los de les Cuenques y del restu Asturies, son clase media. Toos.
El gran llogru del neolliberalismu foi que nos igualó a toos como
clase media, fízonos a toos iguales nun baturiciu de democracia
ensin referencies históriques. Pienso que foi un méritu muncho
grande, porque desapaecío la llucha de clases. Les clases baxes
convirtiéronse n'atechaos del subsidiu o en potenciales delincuentes
de la indixencia. El trunfu anguaño ye obligatoriu y si ún nun ye
feliz ye porque ye tontu o nun quier, qu'esto último ye cásique
delitu. Nun paga la pena enfrentase a unos pocos ricos, cuando somos
toos ricos. Ye verdá qu'unos son más ricos qu'otros, pero son
diferencies de cantidá, non de calidá. Ún podía tener pocos
millones o nengunu y otru munchos, pero toos somos, o yéramos,
ricos. La clas media igualónos a toos, por embargu, nun círculu que
amosa ser una cadena, una cartelu d'identidá amañosu pa la vanidá
propia y ayena, una argolla de borrina cola que nos ciegan, nos
embaecen y nos suxetan a la pasividá.
Prestaríame
facer una reivindicación de la normalidá, de la xente d'abaxo, que
son los qu'afitan la pirámide. Hai un par d'años el multimillonariu
Warren Buffett reconoció que sí, que claro qu'había llucha de
clases. “Y de momentu, ganamos nosotros”. Davezu consideren a
esti home un traidor a la so clas, precisamente porque diz lo que nun
quieren que sepamos, ente otres coses, que la renuncia de la nuestra
condición de obreros ye'l mayor trunfu de les clases gobernantes,
que nos quieren tranquilos, nes sidreríes, subvencionaos o como
pites recoyendo les migayes que-y sobren al dueñu... Un paisanu con
perres en bolsu nun molesta. Pues saquear un ayuntamientu, enchufar a
los tos amigos del sindicatu o da-y una subvención a un fíu de to.
Dalgo caerá d'eses migayes. El ciudadanu vive anestesiáu pola
felicidá de la clas media. Esto vilo durante años nel mio trabayu,
l'alcuerdu xeneralizáu de qu'enchufar a un pariente nun ayuntamientu
o nuna comunidá autónoma yera normal: “fa-ylo tol mundu”. Les
perres marafundiábense polos mesmos políticos qu'hai agora y los
mesmos sindicatos qu'agora son mayoritarios como entóncenes. Y nun
pasaba nada. Porque había perres pa toos y toos yéremos clas media.
Nestos
últimos tiempos, depués de pasame años predicando nel desiertu, la
xente entama a dase cuenta. El que tien que llevantase a trabayar a
les siete o les ocho de la mañana y vuelve a les tres, a les cinco o
a les ocho (dame igual) ye un proletariu, un obreru. L'únicu ricu
ye'l que pue vivir de rentes. Los demás son obreros, sían
profesores, tenderos, empresarios d'un negociu pequeñu, carpinteros
o funcionarios. El que depende d'un horariu ye un proletariu, el que
nun pue dexar de trabayar pa vivir, l'esclavu cualificáu de la
modernidá con drechos sociales y políticos, y los mesmos drechos
económicos que siempre. Fastidia reconocelo, porque toos queremos
ser guapos, pero nun nos engañemos: a los guapos de verdá
présta-yos que lo pensemos pa que nun miremos l'espeyu y descubramos
quién hai al otru llau.
